هههههههههههههههههههه والله مسخره
مدیحه نورین نیرین فاطمه زهرا و فاطمه معصومه، سلام اللّه علیهما
اى ازلیت به تـــــربت تـــــو، مخمـــّر وى ابــدیت بــه طلعت تو، مقرّر
آیت رحمت ز جلــــوه تــــــو هویـــدا رایت قــدرت در آستین تو مُضْمَر
جــــودت هم بسترا به فیض مقدس لطفت هم بالشا به صدرِ مُصَدّر
عصمت تو تا كشید پرده به اجسام عالَـــم اجســام گردد عالَم دیگر
جلـــــوه تـــــو نــــور ایزدى را مَجْلى عصمت تـو سرّ مختفى را مَظهر
گـــــویم واجب تــو را، نه آنَتْ رتبت خــوانم ممكن تو را، ز ممكن برتر
ممكن انــــدر لباس واجب پیــــــدا واجبــــى اندر رداى امكان مَظْهر
ممكن؛ امّا چه ممكن، علت امكان واجب؛ امـــّا شعـــــاع خالق اكبر
ممكن؛ امّا یگانــــه واسطــــه فیض فیض به مهتر رسد وزان پس كهتر
ممكن؛ امــــّا نمــود هستى از وى ممكن؛ امــــّا ز ممكنــــات فزونتر
وین نه عجب؛ زانكه نور اوست ز زهرا نور وى از حیدر است و او ز پیمبر
نور خــــدا در رســــول اكـــرم پیدا كرد تجلّى ز وى، به حیدر صفدر
وز وى، تابان شده به حضرت زهرا اینك ظاهر ز دخت موسىِ جعفر
این است آن نور كز مشیت "كُنْ" كرد عالـــم، آن كو به عالم است منّور
این است آن نور كز تجلّـــى قدرت داد به دوشیزگـــــان هستى، زیور
شیطانْ عالِم شدى، اگر كه بدین نور ناگفتى "آدم است خاك و من آذر"
آبـــــروى ممكناتْ جمله از این نور گـــر نَبـــُدى، باطل آمدند سراسر
جلوه این، خود عَرَض نمود عَرَض را ظلّش بخشـــود جـــوهریت جوهر
عیسى مریم به پیشگاهش دربان موسىِ عمران به بارگاهش چـاكر
آن یك چون دیده بان فرا شده بردار وین یك چـــون قاپقان معطى بر در
یا كه دو طفلند در حریــــم جلالش از پـــى تكمیل نفس آمده مضطـر
آن یك "انجیل" را نمـــــاید از حفظ ویـــن یك "تورات" را بخـــواند از بر
گر كه نگفتى "امام هستم بر خلق" موسى جعفـــر، ولّــى حضرت داور
فاش بگفتم كه این رسول خداى است معجزه اش مـــى بـوَد همانا دختر
دختــــــر، جز فاطمه نیایــد چون این صُلب پــدر را و هـــم مشیمه مادر
دختر، چون این دو از مشیمه قدرت نامد و ناید دگـــر همــــــــــاره مقدّر
آن یك، امواج علم را شـــــده مبدا وین یك، افواج حلم را شده مصـــدر
آن یك موجود از خطــــابش مَجْلى وین یك، معدوم از عقــــابش مُسْتَر
آن یك بر فـــرق انبیــــا شده تارك وین یك انــــدر ســـــرْ اولیا را مغفر
آن یك در عالم جـــــــلالت "كعبه" وین یك در مُلك كبــــریایى "مَشْعر"
"لَمْ یلِد"م بسته لب وگرنه بگفتم دخت خــــداینــــــد این دو نور مطهّر
آن یك، كوْن و مكانْش بسته به مَقْنَع وین یك، مُلكِ جهانْش بسته به معْجَر
چادر آن یك، حجاب عصمت ایزد معْجــــــَرِ این یك، نقـــــاب عفّت داور
آن یك، بر مُلك لا یزالى تارُك وین یك، بـــــر عرش كبــــریایى افسر
تابشى از لطف آن، بهشت مُخَلّد ســــــایــــهاى از قهر این، جحیم مُقَعّر
قطرهاى از جود آن، بحار سماوى رشحــــهاى از فیض این، ذخـــــایر اغیر
آن یك، خاكِ مدینه كرده مزّین صفحه قــــــم را نمــــوده، این یك انور
خاك قم، این كرده از شرافتْ، جنّت آب مــــــدینه نمــــــــوده آن یك، كوثر
عرصه قم، غیرت بهشت برین است بلكـــــه بهشتش یساولى است برابر
زیبد اگر خاك قم به "عرش" كند فخر شـــــاید گـــــــر "لوح" را بیابد همسر
خاكى عجب خاك آبروى خلایق ملجــــــا بر مسلم و پنـــــاه به كافـــر
گر كه شنیدندى این قصیده "هندى" شـــاعــــــــر شیراز و آن ادیب سخنور
آن یك طوطى صفت همى نسرودى "اى به جـــلالت ز آفــــرینش بــــــرتر"
وین یك قمرى نمط هماره نگفتى "اى كـــه جهــان از رخ تو گشته منوّر"
والسموحهـ
موضوع: قصيدة الخراط الخميني بالايراني تعالو وشوووفوا 